pokoturni mi življenje kaj mi srce îšče: jen drobiždžek pretekloga, i staro dvorišče, i rođenu hižu od zdonja podrtu i kre putnih vrata lesu – sem svetu otprtu. i kaj z groba zvlečeju se si v kištrami zaprti, kaj na stolu blesikneju se, kak sneg beli, stolnjaki prestrti, i kaj se okoli zbere mâ rodbina cela, kaj bu hiža kak negda z smehom, srečna i vesela, i kaj vujci, strici, brati v zrok zdigneju čaše: za mir v čoveku, za bolje zutra i za zdrovje naše, i kaj se betegu, sakom, zatrgneju tragi, i kaj v peklu zacvrčiju i vsi zbegli vragi, i kaj smrt se več nigdar pred čovekom ne podene, i ako je v sprehajanju ni z korakom več nek ne gene, i nek Božek makar jempot pogledne me v joči i prizna kaj vse kaj očem dobiti ne moči – predsem kaj po svetu samo med i mleko teklo i kaj mene, za onom, zbeglom, v srcu več nej peklo… i makar bi imal išče kaj takvoga za reči na ovi bum itak zabrenzal – ne je v hasen z preveč reči prereči se sreči, a i pacanje na drugom svetu za jen čas bu išče postalo – i v denešnju, molitvenu i prek dost’ je stalo.